Jaarverslag 2020
Jaarverslag 2020
2020 is het jaar dat voor altijd te boek staat als het jaar waarin de Stichting Leef op Safe Horst aan de Maas afscheid nam van haar voorzitter.
Hanni ten Brink-Oor is op 26 juni 2020 na een niet meer te genezen ziekteproces overleden.
Haar onvoorwaardelijke inzet, levenskracht, haar scherpte, haar open oog voor structurele ongelijkheid en haar inzichten over klimaatzaken kenmerken haar bijdrage aan de Stichting Leef op Safe Horst aan de Maas. Met pijn en verdriet hebben wij afscheid genomen na vele jaren van intensief overleg en wederzijdse waardering. Een maatje in de ware zin van het woord, helaas.
U raadt het al, te lang te nat en te lang te droog.
Steeds meer extreem weer.
Verstoring van het natuurlijke evenwicht door menselijk handelen, waarin de intensieve veehouderij een van de oorzaken herkend wordt.
Voor Leef op Safe Horst aan de Maas een steeds terugkerend aandachtspunt.
Onze reactie op een artikel in Dagblad de Limburger 2-4-2020
Weert: rem op intensieve veeteelt
Niet meer veehouderijen, maar betere
Goed te lezen dat het inzicht in Weert op beleidsniveau vertaald gaat worden.
Jammer dat mijn vader het niet meer mee krijgt. Hij was in de zeventiger jaren bestuurslid van de LLTB, afdeling Weert. Al maar heb ik destijds zijn verhaal aangehoord waarbij hij mij aan het verstand probeerde te brengen dat steeds meer van hetzelfde het failliet is van gezond omgaan met de bodem en de beesten. Helaas was hij een roepende in de woestijn. Nu maar hopen dat de beleidmakers in Horst aan de Maas geïnspireerd worden door het standpunt dat Weert inmiddels inneemt.
Francine Thielen-Tonnaer
Inspreken bij het burgerpodium in de gemeente Horst aan de Maas over arbeidsmigranten naar aanleiding van de bevindingen van de Commissie Roemer over de misstanden waar arbeidsmigranten mee te maken hebben.
Mijn naam is Francine Thielen-Tonnaer.
Ik woon in Horst.
Het begint bij wat ik fietsend door Horst zie en de berichten over arbeidsmigranten die mij bereiken via de media.
Voorheen werden arbeidsmigranten, gastarbeiders genoemd. Om de zoveel tijd komen andere benamingen en daar is op zich niks mis mee. Maar in dit geval kunnen we daar vraagtekens bij zetten.
Waarom is de aanduiding gastarbeiders verdwenen? Vanwege het moreel appel?
Echte gasten krijgen immers het beste aangeboden dat een gastheer, gastvrouw te bieden heeft.
Hebben we dat als een teken van beschaving losgelaten bij mensen die hier hun arbeidskracht komen inzetten?
Door de naamsverandering van gastarbeiders in arbeidsmigranten is het moreel appel in ieder geval buiten het zicht gekomen
Ik wil het hebben over wat wel in het zicht is.
Als de eigenaar een pand voor eigen gebruik niet meer oké vindt of als hij nog een caravan ergens vandaan kan halen, dan is dat kennelijk nog altijd goed genoeg voor arbeidsmigranten. En de huuropbrengst laat maar komen.
Achterstallig onderhoud, dat leidt tot verkrotting en verval, daar hebben eigenaren zelf geen last van. Dat zien buurtbewoners met lede ogen aan. Het leidt tot gevoelens van ongenoegen die het samenleven uit elkaar drijft. Waar ligt de ondergrens wat betreft de staat van onderhoud, vraag ik mij in alle ernst wel eens af?
“Arbeidsmigranten die willen een dak boven hun hoofd en daar zorgen verhuurders toch voor. Klagen doen ze niet, voor hen 10 anderen. Als het zaakje brandveilig is, is er toch niets aan de hand, wel”?
Maar er is heel veel aan de hand.
Waar moeten arbeidsmigranten het vertrouwen vandaan halen dat zij door de inwoners van Horst als gelijkwaardige mensen gezien worden? Die mensen wonen in fatsoenlijke huizen. Het besef “IK DOE ER TOE ALS MENS” waaraan zouden zij dat gevoel kunnen ontlenen. Maar ze zwijgen en werken verder.
Je hoeft geen psycholoog te zijn om te weten dat deze wijze van behandeld worden leidt tot gevoelens van onderdrukking en frustratie. Het tast het gevoel van “zich veilig weten” aan, het fundament voor gezond kunnen leven.
Is de agrarische sector waar vele arbeidsmigranten werk vinden economisch zo ongezond dat de werknemers die van verre komen niet kunnen wonen en beloond worden voor de arbeid die zij leveren volgens de hier geldende standaarden?
Hoe ziek is de sector in deze? Of spelen er andere motieven? Wat die ook mogen zijn; Ik noem het: Slavernij in een groen jasje.
De onderzoeksresultaten van de commissie Roemer naar de werk -en leefomstandigheden van arbeidsmigranten leggen de schaamteloosheid bloot van mensonterende omstandigheden in ons zogenaamd beschaafd land.
Indien de aanbevelingen van de commissie Roemer vrijblijvend van karakter zullen zijn, dan vrees ik met grote vreze dat betere tijden voor de arbeidsmigranten niet veel dichter bij komen.
Door de massaliteit en de wijze van behandeld worden gaan arbeidsmigranten die zich hier vestigen op termijn een nieuwe onderklasse vormen. En dan is het afwachten wanneer boontje om zijn loontje komt als door het inzetten van steeds meer robotten er straks veel minder fysieke arbeid nodig zal zijn. Tenzij wij lessen gaan trekken uit het verleden. We leren van de gevolgen waarmee zowel de samenleving als wel de arbeiders en hun gezinnen afkomstig uit Turkije en Marokko te maken hadden en nog steeds hebben. Toen de bedrijvigheid waarin de eerste generatie massaal werk vond voorbij was, had hun burgerschap geen kans gehad om zich te ontwikkelen met alle maatschappelijke problemen van dien.
Veel stof tot nadenken.
Het landelijke beeld van de intrede van Sint en zijn gevolg